Hoe ik dacht dat ik klaar was met studeren

Hier zit ik dan, met mijn paspoort en instapkaart in de hand, in de vertrekhal van Zanderij, zoals de Johan Adolf Pengel Luchthaven in de volksmond bekend staat. Mijn hele hebben en houwen zijn in 3 koffers en een rugtas gepropt. Dit is niet de eerste keer dat ik mijn oude leven heb achtergelaten om elders opnieuw te beginnen en dit zal ook niet de laatste keer zijn. Met het geroezemoes van de andere passagiers op de achtergrond, mijmer ik terug naar het begin van deze reis.

Na het afronden van mijn bachelor had ik absoluut geen zin om meteen door te gaan met een master. No mang! Na al die jaren ploeteren vond ik dat ik wel even genoeg had gestudeerd. Werken, geld verdienen en praktijkervaring opdoen, dat was het plan. Maar hoe verder ik in mijn carrière kwam, hoe duidelijker het werd dat ik tegen een plafond aanliep. Als ik écht verder wilde groeien, dan moest die master toch komen.

Ik wilde bewust geen online opleiding, want ik wilde het echte studentenleven weer ervaren: discussiëren met docenten, samen met studiegenoten zwoegen aan groepsopdrachten in de bibliotheek, en samen dan opgelucht ademhalen als we een tentamen hadden gehaald. Mijn oog viel al snel op de technische universiteiten in Nederland. Niet alleen staan ze hoog aangeschreven, maar ook is het collegegeld voor Surinamers gelijk aan dat van Nederlanders en EU-studenten. Dat was een financiële meevaller.

Ik maakte een shortlist van drie masteropleidingen en één hbo-opleiding (altijd handig om een back-up van je back-up te hebben), checkte deadlines, verzamelde documenten en regelde via familie in Suriname dat mijn diploma’s netjes werden gelegaliseerd. TOEFL? Check. Diploma’s? Check. Aanmeldingen? Allemaal de deur uit in de eerste week toen de aanmeldingen opengesteld waren.

Mijn hart ging het snelst kloppen van TU Delft, maar ik hield mijn opties open. En toen begon het wachten. Eén voor één kwamen de acceptatiebrieven binnen… maar van mijn droomuniversiteit bleef het stil.

En uiteindelijk kwam in januari 2025 de verlossende uitslag. Ik zal eerlijk zijn, mijn hart sloeg een paar tellen over toen ik die e-mail opende. Daar stond het zwart op wit: “Congratulations, you have been admitted…” De keuze was meteen duidelijk. Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Ik zegde mijn baan op en begon aan een to-do lijst: een MVV aanvragen via de universiteit, stapels documenten invullen en financiële garanties regelen. Huisvesting was een zorgpunt met de huidige woningnood in Nederland, maar ik was één van de lucky ones. Omdat ik mijn financiële garantie meteen had overgemaakt, kwam ik in aanmerking voor universitaire huisvesting. Dit was een enorme opluchting in een stad waar kamers schaarser zijn dan zonneschijn in november.

Het was een mix van pure euforie en existentiële paniek. Ik liet een stabiel leven achter, een vertrouwde routine, vrienden en familie. Twijfel was onvermijdelijk. Op sommige dagen leek de stap groter dan ik had voorzien. In die momenten was het mijn partner die mij eraan herinnerde waarom ik dit pad koos.

PING PONG

“Dames en heren, wij verzoeken passagiers voor vlucht PY994 met bestemming Amsterdam zich te begeven naar gate 3.”

De aankondiging om in te stappen haalt mij uit mijn overpeinzingen. Voordat ik opsta, controleer ik nog één keer mijn paspoort en instapkaart. Ik haal diep adem en pak mijn rugzak en trolley en loop richting de gate. Opnieuw student worden, op een leeftijd waarop de meesten al een gezin en een hypotheek hebben, voelde alsof ik onbekend, onvoorspelbaar terrein betrad. Misschien is dat wel het mooiste aan dit avontuur: dat het nooit te laat is om iets nieuws te beginnen?