Een rollercoaster naar een baan!

Ik herinner me mijn zoektocht naar een baan nog goed. Het voelde alsof ik in een carrière-rollercoaster zat. Bijna als een afstudeer-rollercoaster: aan het begin weet je niet waar je eindigt, soms ervaar je een moment van verlichting en andere keren wil je het liefst gillen. Wat het gevoel ook is geweest, het is voorbij!!!

Ja… die rollercoaster bleef maar doorgaan. Het was uitzoeken hoe ik een sterke sollicitatiebrief schreef (zacht gezegd: op z’n Nederlands); uitdagingen aangaan en accepteren dat er soms geen reactie kwam. Na afwijzingen zat ik soms te staren naar mijn computerscherm, denkend: “Zijn mijn hersenen gecrasht?” Maar ik gaf niet op en wist zeker, “Wat je ook doet, het moet lukken!” Dagen, weken en zelfs maanden gingen voorbij. Het leek alsof niets lukte… Soms geen zin en toch doorgaan. Ik bleef bidden en geloven in een plek waar ik echt het verschil kon maken.

Overleven

Tijdens mijn afstudeertraject maakte ik lange dagen en korte nachten, paniek en toch bewust kiezen voor rust in mijn gedachten. Ik vroeg me alleen af: “Zal dit wel eens stoppen???” Nooit dus!!! Nog voor ik was afgestudeerd, begon ik met de volgende uitdaging: EEN BAAN VINDEN! Sommige momenten voelden alsof ik een schatkaart volgde. Ik schreef talloze sollicitatiebrieven, paste mijn CV telkens aan, voerde netwerkgesprekken en zette op mijn LinkedIn “open to work”. Ik maakte een lijst met bedrijven waar ik wilde werken uit de lijst van de IND met erkende bedrijven. Ondanks dat beperkte ik me niet tot deze lijst en solliciteerde ik ook buiten deze lijst. Ik werd uitgenodigd voor gesprekken, maar ik heb ook afwijzingen moeten aanzien. Opgeven was geen optie. Uiteindelijk heb ik mij door de chaos en de deadline heen geworsteld en ben ik afgestudeerd. Pfffff… Yes, ik heb het overleefd!

Een week na mijn diploma uitreiking, 3 maanden na het afstuderen, kreeg ik een verblijfsvergunning voor een zoekjaar verblijf. In die periode bleef ik werken bij mijn studentenbaan en voerde ik nog steeds sollicitatiegesprekken. Destijds, in die 3 maanden, moest ik kiezen tussen mijn huidige werkgever en een ander bedrijf, dat mij een contract aanbood. Geen idee hoe de andere organisatie daadwerkelijk in elkaar zit, maar ik ben tevreden met mijn keuze.

Een nieuwe baan

Aangenomen worden, wil nog niet zeggen dat ik achterover kon leunen. Integendeel, dan begint het echte werk. Als consultant volgde ik de eerste maanden projectmanagement trainingen en ging ik op zoek naar projectopdrachten. Mijn MSc. in Project Management opent deuren, maar tijdens de opleiding merkte ik dat aanvullende certificeringen daarnaast laat zien dat je onderscheidend bent. De eerste drie maanden bij mijn nieuwe “echte” baan was opnieuw een leerproces. Het leek alsof deze rollercoasters steeds heftiger en eindeloos werden. Net als tijdens mijn studie: uitspraken die ik niet begreep, processen waarvan ik denk, “dit ben ik anders gewend.” Soms voelde ik me net een kind dat pas leert lopen: wankelend, onzeker, maar wel bewust dat ik in balans moest blijven.

Boven verwachting

Mijn eerste grote opdracht kwam na drie maanden binnen. Ik werd uitgenodigd door een ministerie en moest het opnemen tegen twee andere kandidaten. Met vertrouwen, maar ook twijfels, werd ik gekozen. Of ik heb mezelf onderschat of de andere kandidaten overschat, want het is een overheidsproject waarbij een dataomgeving wordt gebouwd om vertrouwelijke informatie op te slaan. Ik zat nog geen maand in het projectteam en ik kreeg ter ore dat ik boven verwachting mijn werk aanpak. Ik stelde veel vragen, maakte fouten, maar ik leerde van elke fout en ik schreef nagenoeg bijna alles op. Ook leerde ik hoe ik zelfstandig informatie moest opzoeken, hoe ik zelfstandig taken kan oppakken. Ik ontdekte hoe belangrijk het is om af en toe een grap te maken om de stress te overleven. Ik leerde om koffiepraatjes te hebben. En ik vind het nog steeds lastig om persoonlijke informatie te delen met collega’s.

Wat ik belangrijk vind en vooral wil meegeven: moeilijke periodes zijn te overleven. Het is nooit het einde van de wereld. Heb een pre-fase: zie het als een voorbereiding op het echte werk. Je leert, je groeit en uiteindelijk komt succes vanzelf. En ja, soms is het veel uitzoeken, soms is het spannend (Nederlandse betekenis), maar belangrijkste is dat je vertrouwen houdt in jezelf en je eigen pad volgt en durft te bewandelen.

Aan iedereen die dit leest…

Mijn reis van paniek tijdens mijn afstuderen tot mijn huidige baan was een rollercoaster vol tegenstrijdige emoties. Emoties van tranen van verdriet en opluchting, maar ook een weg naar succes. De ups en down zijn normaal, ze horen erbij. Het zijn kansen om sterker te worden. Vergeet niet om te lachen en een persoonlijke remedie tegen stress te vinden. Als je wanhopig bent: BLIJF VOLHOUDEN!!!